Пяткевіч Андрэй Браніслававіч

Posted on by admin

Пяткевіч   Андрэй   Браніслававіч   (13.06.1966,   мяст.   Уселюб  Навагрудскага р-на — 29.04.1995) — беларускі паэт.

З сялянскай сям’і.  Скончыў Уселюбскую СШ  (1983) і паступіў на аддзяленне беларускай  мовы і літаратуры філфака Гродзенскага універсітэта. Вучыўся тут з  перапынкамі   да        1989 года.   Працаваў   у   родных   мясцінах   рабочым-меліяратарам,  у  леспрамгасе,  у  калгасе.  З   1993 г.  —  на  пенсіі  па  інваліднасці.

Прымаў  актыўны  ўдзел  у  літаратурным  руху  моладзі  ў  Гродне  і  Мінску.  Друкаваўся  ў  раённай  газеце  з  школьных  гадоў,  з  1989 г.   —   у   рэспубліканскіх   выданнях   (“Першацвет”,   “Маладосць”,  “Дзень    паэзіі”,   “Сьвіцязь”,     “Беларусь”,    “Літаратура      і  мастацтва”,  “Культура”, “Чырвоная змена” і інш.). Сааўтар калектыўных зборнікаў паэзіі  “Шлях”  (Гродна,   1991),  “Кола”  (Гродна,   1993).  Падрыхтаваў  зборнік вершаў “Шчаслівым сканаць”.

На свае сцiплыя сродкi Андрэй Пяткевіч  вандраваў па Беларусi, каб сустракацца з цiкавымi людзьмi, удзельнiчаць у  акцыях ды iмпрэзах.

Памёр  Андрэй Пяткевіч ад  разрыву сэрца ноччу з 28 на 29 красавiка 1995 года. Разбiты горам бацька спалiў усе пакiнутыя сынам рукапiсы, лiсты i дзённiкi.

Бібліяграфія:

  1. Пяткевіч, А. Андрэй Браніслававіч Пяткевіч /Аляксей Пяткевіч // Людзі культуры з Гродзеншчыны : даведнік / Аляксей Пяткевіч. – Гродна: ГрДУ, 2000. – С. 235.

ВЫБРАНЫЯ ТВОРЫ

                     ***

Уселюб… Родныя мясціны,

Навек, навек вы любы мне.

Плісы вялікія нізіны

І вёска ў кветках і красе.

 

Сады прыгожыя ў вёсцы

Як непаўторная краса.

Лясы высокія за вёскай,

Праз вёску ў даль цячэ Пліса.

 

Лясы, палі і сенажаці –

Усё родны кут, усё родны край,

Усё гэта нашыя багацці,

Радзіма гэта тут мая.

                        ***

Пачатак лета. Так прыгожа

І так шчасліва на душы.

Старой бабуляю Каложа

Стаіць ля Нёмна на мяжы.

 

А над Гародняй вежы-краны

Вартуюць сонечны прамень.

Нібы жаўрук, прачнуўся ранак.

А горад спіць – глухі, як пень.

                       ***

Я п’ю з вачэй тваіх трывогу

І горкіх думак цішыню.

Я да цябе знайшоў дарогу,

І вось, збянтэжаны стаю.

Няўжо яшчэ ня ўсё сканала

У нашых думах і дамах?

Няўжо варожая навала

Не ўзгадавала ў сэрцы страх?

 

Я п’ю з вачэй тваіх надзею,

І роспач, як атруту п’ю.

У цемры шчасце камянее,

Ды Бога зноўку я малю.

 

Малю аб вечным і бясконцым,

Малю аб промнях новых дзён,

Аб радасці малю, аб сонцы,

Хачу, каб сніўся гэты сон.

 

Я п’ю з вачэй тваіх натхненьне.

Пішу і плачу над сабой.

Ліхіх надзей цяжкія звенні

Узмоцняць незабыты боль.

 

Пасля начэй прыйшло світанне –

Распята сонца на крыжы.

Я п’ю з вачэй тваіх каханьне;

І мне так цяжка далей жыць.

 

                           ***

Хай ня плача над лёсам хлапчук,

Не яго ў гэтым свеце віна.

Не адчуў ён пяшчотных рук,

Бацьку ж трэба бутэлька віна.

 

Ад віна адзін крок да віны,

Да бяды і няшчасця крок.

Застаюцца ў сусвеце адны,

Не ступіўшы на родны парог.

 

Хочаш плач, ці скачы, ці ідзі,

А жыццё неадступна адно.

Хоць вяроўку на шыю кладзі –

Шчасця, браце, усе ж ня відно.

 

І ня ведаю, як апісаць,

Як дастануць малога з вады.

Адзінока закрэсліць сляза

Шлях ягоны ў нябыт праз гады.